ลิชชัตเริ่มต้นก่อตั้งโดยสตรีชาวคุชราตเจ็ดคนที่อาศัยอยู่ในโลหนานิวาส (Lohana Niwas) ซึ่งเป็นหมู่อาคารห้าหลังในย่านคิรคาวของนครมุมไบ พวกเธอต้องการจะตั้งธุรกิจขึ้นเพื่อดำรงชีพได้อย่างยั่งยืนด้วยตนเอง สตรีทั้งเจ็ดคนที่เป็นผู้ก่อตั้งลิชชัตได้แก่ ชัสวันติเพน ชนมทาส โปปาต (Jaswantiben Jamnadas Popat), ปารวตีเพน รามทาส โฐทนี (Parvatiben Ramdas Thodani), อุชัมเพน นรันทาส กุนฑลลิยา (Ujamben Narandas Kundalia), พานุเพน เอ็น ตันนา (Banuben. N. Tanna), ลาคุเพน อมฤตลาล โคหานี (Laguben Amritlal Gokani), ชยเพน วี วิฐาลนี (Jayaben V. Vithalani) และ ทิวาลีเพน ลุกกา (Diwaliben Lukka)[5][6] ทุนจัดตั้งเริ่มต้นคือ 80 รูปีอินเดีย ซึ่งไปยืมมาจากฉคันลาล กรัมสี ปาเรข นักสังคมสงเคราะห์และสมาชิกคณะทาสรับใช้สังคมอินเดีย[6] และด้วยเงินจำนวนนี้ พวกเธอเข้าซื้อเครื่องมือผลิตจากบริษัทผลิตปาปัฑที่กำลังขาดทุนของบุคคลนามว่าลักษมีทาสภาอี (Laxmidas bhai)[7] การผลิตเริ่มต้นครั้งแรกในวันที่ 15 มีนาคม 1959 โดยพวกเธอรวมตัวกันที่ระเบียงของอาคารที่พักอาศัยและผลิตปาปัฑสี่ถุงออกมา[8] ในช่วงแรกปาปัฑนี้นำไปฝากขายกับร้านค้าที่พวกเธอรู้จักในย่านภุเลศวร พวกเธอตั้งมั่นว่าจะไม่ไปขอรับบริจาคหรือขอความช่วยเหลือจากใครอีกทั้งนั้น แม้ว่าจะขาดทุนก็ตาม[9] ธุรกิจดำเนินการภายใต้คำแนะนำของฉคันลาล ปาเรข ซึ่งเป็นผู้ให้ยืมเงินก่อตั้ง[3] แรกเริ่ม ปาปัฑจะถูกผลิตออกมาเป็นสองคุณภาพ โดยแบบคุณภาพต่ำกว่าจะจำหน่ายที่ราคาต่ำกว่า แต่ภายใต้คำแนะนำของปาเรข พวกเธอจึงหันมาผลิตเพียงปาปัฑแบบมาตรฐานเดียวโดยไม่มีการลดทอนคุณภาพ รวมถึงยังแนะนำให้พวกเธอทำบัญชีอย่างเป็นระบบ และดำเนินการผลิตปาปัฑแบบเป็นธุรกิจ[10]

ลิชชัตขยับขยายขึ้นภายใต้ระบบสหกรณ์ โดยเริ่มแรกเปิดรับสมาชิกสหกรณ์เป็นสตรีทุกวัย ก่อนที่ต่แมาจึงกำหนดอายุขั้นต่ำที่สิบแปดปี สามเดือนหลังก่อตั้ง ลิชชัตสามารถรวบรวมสมาชิกได้ 25 คนที่ร่วมกันผลิตปาปัฑ และมียอดขายในปีแรกรวม 6196 รูปี[11] ส่วนปาปัฑที่แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ระหว่างการผลิตถูกนำไปแจกจ่ายแก่เพื่อนบ้าน[7] และในช่วงปีแรก ต้องมีการพักการผลิตไปนานสี่เดือนเนื่องจากเป็นฤดูมรสุม ทำให้ไม่สามารุตากแห้งปาปัฑได้[3] ในปีต่อมาจึงมีการซื้อเตาเพื่อให้สามารถทำปาปัฑแห้งแม้จะมีฝนลง[6]